Eilandtuin kasteelvijver in de Plantentuin van Meise

Eerst waren er de kastelen met hun vijvers. Pas later de plantentuin. De kastelen met hun vijvers zijn er nog steeds. In een van de vijvers ligt een eiland met bomen op, een typisch element van de Engelse landschapstuinen. Het eiland ligt er al decennia verkommerd en ongebruikt bij. Afgestorven bomen vallen in het water en ganzen hebben er vrij spel. Men wil het eiland toegankelijk maken en benutten, het wordt een plek voor de mossen en waterplanten.
Een eiland blijft best een eiland. Geen brug, maar een veer brengt je van oever naar oever. Men meert aan bij een overdekte tribune in rood hout. Een groep kinderen zit op verschillende niveaus en luistert naar een gids. Als je blijft klimmen ben je plots op een klein balkon tussen de boomtoppen. Onder de tribune is een schuilplaats voor slecht weer. Het pad schiet als een bliksemschicht het bos in. Het huidige bos blijft waar het is, op het rooien van gevaarlijke bomen na. Op rotsmuren groeien er dikke tapijten mos, in de schaduw van het bos.

Het pad schiet verder. Het zweeft wat van de bodem, doorheen de roosters zie je varens en afgevallen bladeren. De rode lijn van de stootboord begeleidt en houdt mensen op het pad zonder te berispen. Plots stopt het pad en is er een opening in het bos. Een open plek in de zon, de oever iets verderop. Door de bomen zie je het kasteel.

Het pad start opnieuw en schiet over het water. Het pad is nu een steiger. Onder de metalen vloer nu water, planten en kikkers. Op het einde een zicht, van oevers, van bomen in het water, waterplanten en een kasteel. Terugkerend levert hetzelfde schokkerige pad een ander zicht op.