Kreuken IV

Een les in ontpitten. En vriendelijk zijn voor je buur op een manier die verder gaat dan suiker uitlenen. Alweer een verhard perceel, slank ook! Overal is er schaduw en steen, het gebouw staat in de weg van zichzelf. We gaan bouwen om te ont-bouwen. Minder vierkante meters, maar betere. Het is een terugkerend paradigma.

Opnieuw en kleiner dus, zachter en groener, dat ook. Een korte, maar hoge achterbouw volstaat om de woning te organiseren. Er is plots plaats voor een kleine stadstuin. De hoogte compenseert voor de slankheid en kortheid. Een ruimtelijkheid voor je oog en geest. Hoog ja, maar niet bij de buur die licht zou verliezen. Daar kantelt het dak omlaag, wordt het hellend. Het snijdt met het plat dak en waar de twee elkaar terug ontmoeten is er plaats voor een raam, voor nog meer licht. Twee maal licht. Licht voor de buur en via het raam licht voor het eigen perceel. Het centrum van de woning licht op.

De constructie loopt van binnen naar buiten. Niet dwars op het perceel. Dat zou dan wel de kortste richting zijn, maar al die dwarse lijnen zouden een storende barcode op je ruimtelijke ervaring betekenen. Dan maar in de langste richting, natuurlijk moeten de krachten wel ooit terugkeren naar de zijkanten om zo naar de grond te gaan. De balken steunen niet, maar hangen op. Uit het zicht daardoor. Een portiek met twee ronde kolommen staat als een ijle poort in de tuin. Licht en zicht loopt ongehinderd omheen alle opgevangen krachten. Blauw en zacht als de zomerlucht.