Vlinder

De nacht bracht nauwelijks afkoeling. De hitte hangt als een ongewenst donsdeken zwaar over het landschap. Na een korte nacht begint de zon terug aan zijn verblindend traject. We hebben een pet nodig om onze ogen in schaduw te leggen. We maken de pet zo groot dat die luifel wordt.

De luifel moet afschermen, maar ook niet teveel. Soms knikt hij omlaag en soms omhoog. Asymmetrisch danst hij tussen het zicht openen en schaduw veroorzaken. Hij lijkt met momenten te fladderen. Een kleurrijke vlinder of een klein tropisch vogeltje.

Naast schaduw helpt ook water. In het gras ligt een zwembad. Het water rimpelt en trilt. Het glinstert. Reflecties spelen op het oppervlak van de luifel. De luifel rimpelt ook. Glinstert ook. Een juweel van verstild water. Twee verschijningstoestanden van dezelfde materie. Of misschien ook niet, eerder de flank van een duin, waar de wind het patroon bepaald.

Als de zon klaar is breekt terug een korte nacht aan. Alles keert om. Het licht gaat aan en de luifel wordt een lichtgevende schelp. Reflecties van de luifel spelen op het oppervlak van het water. We horen een roodborstje. Het is windstil.