Kine Fieuws

Laat het tellen voor twee. Want als er weinig plaats is, kan je maar beter dingen dubbel gebruiken. Een compacte kinepraktijk dient gelijkaardige onderdelen te bevatten als dat een grotere die zou hebben: een plek om te wachten, te oefenen, te bespreken, te behandelen en op te bergen. We gaan op zoek naar de minimaalste interventie die het voor elkaar krijgt. Het lijkt een evenwichtsoefening zoals voorgeschreven door een kine: opdelen en organiseren en tegelijk alles zo open mogelijk houden.

Bij het binnenkomen ontmoet je de eerste ingreep: een bankkast. Hier kan je even wachten, weggericht van de oefenruimte. Zo voelt niemand zich bekeken. Aan de achterkant is er plaats voor halters en ballen. De leuning loopt wat hoog op, zo vormt het meubel ook een indicatief kamerscherm.

Verderop is de tweede ingreep: wandkast. Een uitgedikte glazen wand scheidt oefenruimte van behandelruimte. Luid van stil; kreun van fluister, halter van naald. Het licht valt door, maar het zicht stopt. De wand is dik en heeft haar dikte afwisselend aan verschillende richtingen. Er kunnen dingen in de wand gestapeld worden: planten en boeken, een aerobics-LP en een werkplekje.