Hemelkamer

Prominent én ondergewaardeerd. Hoekpanden zijn het vaak allebei tegelijk. Met hun fiere gevels bekronen ze de toppen van bouwblokken. Ze wikkelen zich de hoek om en domineren daarmee het zicht van meerdere straten tegelijk. Ze staan de wacht bij kruispunten en kunnen iets wat andere huizen niet kunnen: in de lengterichting van een straat kijken. Tegelijk zijn ze ingesloten. Ze hebben zelden een tuin of noemenswaardige buitenruimte. Ze worden ingesnoerd en door de buren uit het binnengebied geknepen. Dat maakt dat ze niet evident zijn. Ze zijn vrij en ingesloten tegelijk.

Er is zo’n huis -zonder plaats dus- waar we ons niet laten tegenhouden om toch meer plaats te maken. We hebben binnen meer plaats nodig en buiten ook. Buiten is dat er nu niet. Binnen, een extra kamer die vrij ingevuld kan worden in de tijd. Nu een bureauruimte en tweede leefruimte. Later een extra slaapkamer misschien. Daarnaast ook een terras dat alles moet kunnen wat een kleine stadstuin zou kunnen: een BBQ met vrienden, een spelend kind, de avondzon streelt de hangmat. Gezien er geen plaats meer is op de grond -het perceel is vol- doen we wat wolkenkrabbers ook doen: de grond gewoon herhalen, op elkaar. Kamers gericht naar de hemel. Kamers als de hemel, drijvend boven de beslommeringen van de aardse wereld eronder. Hemelkamer.

De kamer en het terras zijn vorm en tegenvorm van elkaar, een positieve en negatieve afdruk, Rorschach, maar met minder franjes. De gevellijn -tevens de perceelslijn- is grillig. In deze hoekige tekening wordt een eenvoudige rechthoek geplaatst. Rust en rationaliteit. Het verschil tussen beide figuren is een grillig terras met vele hoekjes en kantjes.

De kamer is een doosje, een geprefabriceerd houtskelet tuinkamertje dat volledig gemonteerd in één keer neerstrijkt op de woning. Een kamer met grote ramen die verder de troeven benut van het hoekpand. Ook ramen die toelaten om de kamer nog op te splitsen. Klaar voor de nog ongebouwde toekomst. De kamer en het terras hebben de hele dag door zon. In de verte schitteren de torens van de Gentse kuip in de warmte van de dalende zomerzon.

Het terras -de stenen tuin- krijgt zijn bomen. Stalen kolommen volgen de gevellijn, de buitenste grens. Ze zitten vol boorgaten en haken. Voor lichtslingers of zonneschermen. Voor hangmatten of hangplanten. Voor een waslijn of een voederkast. Er vliegen gierzwaluwen over, ze dansen met zijn drieën door de avondlucht. Ik steek een tuinkaars aan en laat de deuren nog openstaan.