Betonnen Boot

De waterkant is een marge. Het is een fragiele zone waar twee realiteiten elkaar ontmoeten. Meer dan dat ze bepaald wordt door één van beiden, is het voornamelijk het samenkomen ervan dat de waterkant vormt, betekenis verschaft. De waterkant is een drempel. De overgang van de ene naar de andere realiteit is niet onmogelijk, maar wel lastig. Het is een afgrond. Zelfs al is ze zo vlak als de kuststrook. Ze is fascinerend, misschien wel omdat we eigenlijk niet thuis horen aan de andere kant ervan. Ze demonstreert onze stunteligheid. Kade, steiger, golfbreker. We willen niet toegeven. Dus bouwden we een boot.

Een boot is valsspelen. Een stukje land over de grens proberen trekken. Een eiland zonder tectonische oorsprong. Een steiger zonder kade. Niet toegeven. Een boot van beton is een kaakslag. Of een ode, weet ik veel. Steen is van het land. Atlantis is steen over de grens. Dus bouwden we een boot. Van beton.

Efficiëntie betekent niet steeds interessant en onzinnigheid, nutteloosheid is best wel grappig. Gedurende het bestaan van de scheepvaart is al behoorlijk wat moeite gegaan in het vaartuig zo licht mogelijk maken. Kan beton drijven? Jazeker, al vertelt de waterlijn dat het ietwat nipt was.

Het beton moet in een niet al te rare vorm voorkomen, bij voorkeur: bootvorm. Maar ook mag het niet te zwaar, dus niet al te dik zijn. Een klassiek wapeningsijzeren skelet, bekleed met kippegaas en mortel. Geen granulaten. Een oud type van gewapend beton, maar nog steeds doeltreffend.