Anomalieën

De kunstenaars vragen aan de architecten om een interventie op de zolder te plannen. De architecten kijken naar de ruimte en stellen vast dat er het een en het ander bijzonders aan de hand is. Architecten houden zich immers graag bezig met het denken over ruimtes en wat daar specifiek aan is.

De anomalie is de afwijking, de uitzondering op een systeem, op een verwacht patroon. De fascinatie voor de afwijking haalt het bij de architecten nogal eens vaak van de keuze voor het gekende. Het is niet meteen duidelijk of de anomalie hier gewenst of verwenst is. Is de anomalie een doorn in het oog of eerder een schoonheidsvlek op een neutrale drager? Hoe dan ook doet de anomalie een uitspraak over zowel zichzelf, alsook over het systeem waar ze dan toch maar even moet van afwijken. De vraag is van welk systeem ze die uitzondering is.

Er zijn twee soorten afwijkingen hier op zolder, de ene beperkend en de andere bevrijdend, of zo lijkt het toch. De ene perfect meetbaar, de andere moeilijk tastbaar. Een inventarisatie op papier en in de ruimte brengt de inbreuken op de hedendaagse regelgeving in kaart. Proza teksten handelen over de afwijkingen op het archetype van een standaardzolder, de identiteit en de ervaring, de mentale constructie in de geest.

Ze lossen beiden niets op. Ze staan niet tegenover elkaar in die zin dat één van de twee het moet halen van de andere. Ze zijn gelijktijdig aanwezig. Ze zijn een manier van de architect om vat te krijgen op de ruimte. Om deze te begrijpen, bloot te leggen, en uiteindelijk, om deze te ervaren.