Walden

Thoreau. Nietzsche. Hemingway. Schrijven- als activiteit- is zich terugtrekken, naar binnen vouwen. Geen wonder dat deze isolerende concentratie-toestand zich vaak reflecteert in een gewillige werkelijke isolatie-toestand. Schrijvers zoeken vaak de afzondering op. De kamer met het uitzicht. Liefst een verzicht. Iets om naar te kijken tijdens het mijmeren, zonder dat het afleid. Een bos, een berg, een kust, een stadzicht. We kijken wel, maar met een verdeelde aandacht, door het oog gaat het zelfbewustzijn van binnen naar buiten. Het uitzicht ondersteunt zo het schrijven en het schrijven doet ons traag kijken naar het uitzicht. Ze hebben elkaar nodig die twee.

Bij gebrek aan bos of berg gebruiken we een tuin. Helemaal aan de achterkant van de tuin gebeurt iets interessant. De tuin raakt niet enkel de achterliggende straat aan, maar neemt een bocht en kruipt letterlijk achter de hoek. De plek biedt voldoende rugdekking, daar richten we onze schrijvershut op. Een hut heeft een dak. Asymmetrisch en hellend. Een vervormde oertypologie die ook het gevolg is van een logische aansluiting met de buur. De hut heeft ook ramen voor de zichten. Een groot raam kijkt naar een stuk tuin, zonder naar het huis te kijken (of omgekeerd). Een dicht zicht met een zekere natuurlijkheid. Een ander raam spiekt de straat in. De overburen zijn hoog en ver. Het zicht sijpelt ertussen. Het raam met het dichtzicht is groot, om te compenseren met de dichtheid. Het raam met het verzicht is klein, om te compenseren met de verheid. Verder bevat de hut muren en een vloer. De muren zijn eigenlijk ook kasten om spullen in op te bergen. Spullen die al geschreven zijn. De blik naar binnen, de blik naar buiten.