Stadspaleis

Er is geen huizenrij aan de overkant, waardoor de kasseistraat overgaat in de rivier, die dan overgaat in het meest bekende beeld van de stad, de middeleeuwse torenrij. Het is de zuidkant, het licht stroomt binnen, glinstert in het water en de torens tekenen zich af door het tegenlicht. Het stadspaleis herbergt een groot volume achter een eerder bescheiden gevel. Die gevel gaat over in een poort waarachter een tuin schuilhoudt.

Zichtbaar op een oude postkaart, toevallig in beeld gebracht eerder, zien we het pand terug in de tijd. Er is al wat geprutst en geknutseld aan de gevel, zo blijkt. De imposante dubbele kroonlijst van vroeger is ondertussen verdwenen. De gevel werd ontdaan van zijn bepleistering. De prachtige boogvormige tuinpoort, werd onderschoord met een balk, waarschijnlijk om genoeg doorgangsbreedte te bieden voor een auto. Ook vanbinnen heeft het gebouw al wat te verduren gehad: tal van voorzetwanden en ad hoc kamertjes, een bizarre splitlevel aanbouw en zo dicht gebouwd dat daglicht er niet veel kans meer krijgt.

Het stadspaleis wordt terug stadspaleis. Publieke kamers om te ontvangen, feest te vieren, te praten en te genieten in groep. Aan de tuin en de poort, in contact met de straat, altijd iets aan de hand. Op de verdiepingen wordt het privater en intiemer. Ruime verdiepingen voor het familiale leven, vertragen, rust en introspectie. De dakkap als gedachten firmament. Een kantoor voor concentratie en studie.

Strategisch restaureren en respectvol renoveren. De gevel wordt in ere hersteld, gerestaureerd, dat zeker, maar ook de dubbele kroonlijst komt terug, geherinterpreteerd als bandraam. De boogvormige poort wordt hersteld en krijgt een tweede broertje, een tweede opening die het contact met de straat nog groter maakt. De geheime tuin wordt wat minder geheim. Zowel voetganger als bewoner spieken door het gebladerte naar elkaar.