Snoeien

Niet ongewoon bevindt zich op het gelijkvloers van het huis de gang, een voorste ‘schone’ kamer, een achterste kamer en een koertje. De kamers functioneren, maar ze ontbreken wel aan wat ruimtelijkheid, ze lijken eerder ongewenste buren van elkaar. De koer wordt spits afgesneden door de hoek die het bouwblok maakt. Wegens ruimtegebrek heeft de Belgische achterbouwwoede zich verticaal voltrokken, tegen de achtergevel aan. Deze herbergt een reeks onderbenutte functies zoals toilet, stookplaats, terras, berging en meerdere luifels. De ontwerpvraag zal er vooral in bestaan om het huis te ontdoen van dingen, een pseudo-archeologische handeling.

Zo gezegd, zo gedaan. Wegnemen wat er bij gekomen is dus, en dan nog wat meer. De achtergevel wordt ontdaan van haar aanhangsels, recht omhoog en het licht valt opnieuw diep binnen. Dwarse muren worden maximaal opengebroken. Snijden en schoren tot de grenzen tussen de ruimtes vervagen. Klassiek doe je dat schoren met beton en baksteen maar dat is hier te massief. Stalen portieken zijn slanker: één klein portiek en één groot, met een vierendeelligger als ruim bovenlicht. De kolommen staan los van de muur, zo loopt de muur gewoon door en wordt de overspanning kleiner. De ruimte plooit zich open in de breedte, lengte en hoogte. De drie kamers – de patio als derde buitenkamer- worden zo een continue ruimte met zones, van straat tot tuinmuur. De keuken legt zich vooraan aan de straatzijde, dan kan je zwaaien naar de buren terwijl de vis bakt. De leefruimte bevindt zich achteraan, bij het ruimtegroot raam, bij de patio met de planten. De keukenkast loopt door en wordt bibliotheek, wordt TV-meubel, en wordt uiteindelijk zitbank en terrasberging buiten. Ergens langsheen het kasttraject speelt een kind. Het is opgeklaard buiten en iemand opent het vouwraam.