Papegaaikast

Er blijft maar vanalles rondslingeren en de spullen stapelen zich op op de vloer. Dit is vervelend want er wordt gewandeld op de vloer. De spullen zouden beter aan de muur hangen, daar wandelen we tenminste niet. De mensen willen een kast en ze willen daar vanalles in steken. Boeken, platen, mappen, speelgoed, toestellen, rugzakken, een schrijftafel. Graag dens, maar ook licht. Graag veel opslag, maar ook los van de ruimte blijven: los van de molures, de zijkanten en het parket. Een open kast die de ruimte nog laat ademen.

Ononderbroken witte slingers lopen over de witte muur, zichzelf tekenend door hun schaduwen. Ze stippen de muur slechts aan met hun ronde snavels en lijken daardoor haast te zweven. Op hun lussen rusten dunne planken. Wit onderaan waar het donker is, grijs bovenaan waar het stof valt, fel geel als kanttekening. Meer dan objecten dragen, houden ze de ranke kast ook stijf. Tussen de planken: niets. Of bijna niets. Toch iets. Dozen met schimmen. De spullen zitten weg en de kast toont zich ijl. Een behendige verkenner van je huishoudelijke jungle.