Incision III (bolwerk)

De vestigingsmuur is een grootschalige menselijke manipulatie van het landschap. Het landschap toont zich als zijnde natuurlijk: het is begroeid, de ondergrond is er aarde, langs de ene zijde tonen zich natuurlijke hellingen, aan de andere zijde meandert een muur rond water. Het landschap is echter kunstmatig. De site is ontworpen. Wanneer men oplet begint de symmetrie op te vallen. Een massieve bulk lijkt verderop gespiegeld terug te komen. Zo ook lijkt de boom -op zich een natuurelement- zich ook te spiegelen op de twee bulken.

Bomen als ijkpunten, ankerpunten. De boom heeft een beperkte schaal ten opzichte van het massieve landschap, maar het is net in dit detail dat de opzet van het geheel duidelijk wordt, de ontworpen symmetrie, de ingeplande strategie.

De bomen worden gemarkeerd. De situatie wordt tijdelijk -ten tijde van de installatie- iets duidelijker gemaakt, ook aan de onoplettende beschouwer. De stam dikt zich op. Rond de stam worden bij beide bomen holle cilinders gebouwd. De blokken bestaan uit gespitte lokale grond, met de graskluit er nog op. De blokken worden ter plaatse gesneden uit de graszoden van de site. Hoe meer de torens doorheen de week de hoogte ingaan, hoe meer het landschap wordt getekend door puncties, in de vorm van pragmatisch bepaalde zones waar de grond lokaal werd weggenomen, exact het formaat van een bouwblok. Er wordt geen materiaal toegevoegd aan de site, enkel verplaatst, net zoals de aarde van de omwallingen vermoedelijk afkomstig is van de uitgravingen van de omwallingsgracht.

De twee torens hebben hetzelfde systeem en hetzelfde ontwerp, maar kunnen onmogelijk dezelfde zijn. Er zijn teveel randvoorwaarden -vooral natuurlijke- die dit verhinderen. Elke blok is anders, elke stapeling uniek. De twee stammen verschillen van elkaar. Net zoals de site zelf zweeft het kunstwerk tussen natuurlijk en kunstmatig, tussen het geconstrueerde en het organische.

Naast een fysiek eindresultaat behelst het werk ook de performance van het maken zelf; de arbeid van het uitgraven en samenpersen, de tweestrijd van twee torens die elk gedurende een week tegenover elkaar de hoogte in rijzen, de vorderingen van de toren aan de overzijde van het water steeds binnen gezichtsveld blijvend.

Wordt verwezenlijkt op de vestigingsmuren van Ieper, in de week van 3 tem 7 september 2018, in het kader van kunstenfestival Sporen.

Dit was een gezamenlijk project met kunstenaar Conrad Willems (http://www.conradwillems.com/)