Décollage II

De bouwwoede bereikt er zijn hyperbool. Het staat vol in alle richtingen. Het hele perceel is bebouwd. Toen het grondoppervlak volbouwd was, werd er nog een beetje in de hoogte gebouwd. We gaan van start. Een eerste reflex zou kunnen zijn om alles terug af te breken. Dat zou zeker plaats opleveren. Maar door vele van de bouwsels zijn we eigenlijk wel gecharmeerd. Er zit een Escheriaanse kwaliteit in het kluwen. Als een 19^e eeuws romantisch park, verrast het elke bocht met een onverwacht doorzicht. Het is misschien toch wat jammer om dat allemaal af te breken. En ook best veel moeite.

Als we zowel lui als gecharmeerd zijn, kunnen we misschien iets aanvangen met die bouwsels. We gaan als archeologen te werk. Voorzichtig met schopje en borstel, leggen we de essentie bloot en verwijderen we de rest. We zijn op zoek naar ontharding, licht en groen, dus denken we niet per se in gebouwen, maar ook in ruïnes. Groen overwoekerde buitenkamers. Een buitentrap. Een pergola in de vorm van een ontmanteld dak. Waar de werkelijke grenzen van binnen en buiten dan beginnen worden troebel. Het gebouw wordt een décollage, een blootgelegde archeologische site, waar het nieuwe leven plaatsvind in de schemering van voorbije levens.