Draftafel

Een mens doet nogal iets, zittend aan een tafel. Van familiefeesten tot huiswerk. Grote, zeker hele grote tafels kunnen soms al even lastig als handig zijn. Met velen rond tafel is het wat vervelend praten, zo allemaal op een rijtje kan je de persoon in de hoek niet goed zien. Met heel weinig, zeg maar alleen, aan de tafel kan het grote vlak wat als een vlak-te aanvoelen. Volk of geen volk, de zittende mens zou steeds op zijn gemak moeten zijn.

Een rond of ovalen tafel had ook gekund, maar misschien is iets recht met een paar hoeken af nog beter. De hoeken, die door ze weg te snijden alleen nog meer hoeken hebben gemaakt, verzorgen plekken, een adres aan de tafel, zoals vroeger alleen ‘de kop’ er één was. Ze verstrooien de verwachte oriëntaties van een tafel. Tantes en nonkels, familie en vrienden richten zich naar elkaar door de vorm van de tafel. Kruisgesprekken vinden plaats, de tomaten worden doorgegeven. Alleen aan tafel is de strengheid van de vlakte doorbroken. Men is solitair geherbergd ergens tussen hoek drie en vier, schuin tegenover het raam. Bij het opstaan en wandelen laat de hoek de hoek toe, vrijheid in een verder rechthoekige ruimte.

Het blad zelf is massief, dik en heeft geen franjes. Onder het blad staan de poten eenvoudigweg waar ze moeten staan, namelijk niet in de weg. Ze staan geschrankt, diagonaal in draf, en het zijn er vier. Ze staan haaks op mekaar gericht om optimaal de krachten op te vangen. Ze hebben een gespierde dij en worden slanker naar de hoef toe. Vee? Een kever? De tafel wordt een voortschrijdend dier, in draf op zoek naar gezelschap.