Hofbode

Een volledig verwilderde en wilde stadstuin. We wurmen ons door het struikgewas. Dit is geen overdrijving. Bij het eerste bezoek valt dit nog meer op dan de woning zelf. Voor de bewoners ook, ze houden ervan. Dit is met opzet. Hun persoonlijke Eden, gedeeld met de vogels. We vinden elkaar in de opzet: de renovatie zal deze rimboe eer aan doen.
Het plan voor het huis is simpel. De woning renoveren met eenvoudige maar keurig gestapelde ruimtes rond een nieuwe compactere traphal.

Maar het perceel doet iets vreemds: het gaat van heel breed vooraan tot heel smal achteraan. De trechter bevindt zich ter hoogte van de achterbouw. Wat we verliezen in de breedte wordt gewonnen in de hoogte. De achterbouw wordt een heel hoge tuinkamer, het licht diep tot in de woning toelatend. Door het hoge schrijnwerk kunnen we kijken naar de wildernis. De gevel wordt opengezet. De wildernis komt binnen en wij stappen naar buiten. Er is geen echte verharding, geen terras, de voeten raken het mos en gras. De dakrand van de achterbouw is begroeid. Takken hangen af zoals je je dat inbeeldt op ruïnes. Dieper de tuin inwandelend lijkt het gebouw langzaam te vervagen. Het gebouw schreeuwt niet, maar het fluistert. Het is niet weg, maar wel nederig aanwezig, ten dienste van een royale tuin.